Onze dochter was 3,5 jaar oud toen we voor het eerst zagen dat ze met haar ogen naar boven rolde en met haar armen samentrekkende bewegingen maakte. We dachten er nog niet zoveel van. Een koortsstuip wellicht? Toen ze de volgende dag weer hetzelfde liet zien, en het bovendien snel vaker per dag gebeurde, gingen de alarmbellen rinkelen. Aline was door een achterstand in haar ontwikkeling al bekend in het Spaarne Gasthuis, dus we konden snel terecht. Een MRI liet zien dat het epilepsie was, myoclone absences. We dachten toen nog heel naief, ’pilletje erin en doorgaan’. Dat bleek niet zo te zijn. Na twee, drie, vier verschillende medicijnencombinaties bleven het aantal aanvallen maar oplopen. Soms wel 30 keer per dag. We kwamen bij SEIN terecht en na een maand of twee was het zover: Aline was op 4 november 2022 voor het eerst een dag aanvalsvrij! Daarna heeft ze geen aanvallen meer gehad. We zijn zo blij en dankbaar. We hopen zo dat dit zo blijft, het blijft spannend. Aline is weer haar vrolijke zelf en gaat weer lachend door het leven. De epilepsie had haar levensgeluk flink verstoord. Dit jaar loop ik net als vorig jaar weer mee. Ik wens iedereen een leven zonder aanvallen.