Ik droomde dat ik wakker werd en er waren vreemde mensen in de slaapkamer. Ze zeiden iets tegen mij maar ik verstond er niets van, en ging verder slapen.

Later droomde ik weer dat ik wakker werd, maar nu zat ik voor een bureau waar een dame achter zat die iets opschreef. Ze keek me toen aan en vroeg wat de datum was vandaag. Ik zei dat ik dat niet wist, en toen vertelden ze dat het koningsdag was. Ik zei meteen “26 april” (dat jaar viel 27 april op een zondag, dus werd koningsdag een dag eerder gevierd). Ze schreef weer wat op en ik ging verder slapen.

Nog later werd ik echt wakker. Het was nog donker, maar de deur naar de hal was open en net genoeg licht kwam binnen dat ik kon zien op de klok aan de muur tegenover dat ik rond 5 uur was. Ik weet niet hoe ik het wist maar ik WIST dat ik in een ziekenhuis bed lag, en ik peinsde over hoe ik daar was gekomen.

Ik realiseerde dat ik niets kon herinneren, niet eens wanneer ik voor het laatst wakker was. Ik concludeerde dat ik (waarschijnlijk) wakker werd uit een langdurige coma, daarom kon ik niets herinneren.

Wat tijd ging voorbij, er was meer activiteit in het ziekenhuis, en op een gegeven moment kwam er een man binnen, en langzamerhand begon alles weer naar boven te komen. Dit was Martin, mijn man! Als je ooit Martin heb ontmoet zou je hem niet gauw vergeten, hij maakt nogal indruk! Hoe kan ik hem nou vergeten hebben?

Toen zei hij dat hij eerst de hond bij vrienden had weg gebracht, oh ja Rex! Hoe kan ik hem ook vergeten zijn? Martin zei ook dat het al druk was buiten met kraampjes, oh ja koningsdag! Langzamerhand, kwamen de herinneringen boven, maar ik wist nog steeds niet waarom ik in een ziekenhuis lag.

Het schijnt dat ik een epileptische aanval heb gehad in mijn slaap, dit was nooit eerder gebeurd. En het ging maar niet over, dus heeft Martin 112 gebeld. De ambulance mensen hebben mij uit het aanval gekregen, maar omdat ik niet goed reageerde heben ze mij gebracht naar de eerste hulp.

Dus de vreemde mensen in de kamer waren ambulance personeel, en de person achter het bureau was de dienstdoende arts.

Sindsdien heb ik vaker een aanval gehad, meestal in mijn slaap, en ik ben vaker wakker geworden in een ziekenhuis. Het heeft lang geduurd voordat ik een medicijn gevonden heb dat ten eerste werkt, en ten tweede geen ernstige bijwerkingen heeft.

Vaak zie ik op sociale media websites (gericht op epilepsie) de mening dat een aanval in je slaap “niet zo erg is omdat je dan niet omvalt”, en de gevaren van epilepsie “ligt aan wat je aan het doen ben op dat moment, en niet het aanval zelf”! Het schijnt dat zelfs epileptici het niet snappen – medisch gezien wordt een insult dat langer duurt dan 5 minuten beschouwd als een medisch noodgeval, en een dat langer duurt dan 10 minuten is meestal fataal zonder medisch ingreep. Dat ligt dan wel aan de insult zelf, en de gevolgen ervan voor de hersenen.

Soms hoor je dat iemand is overleden aan een epileptische aanval in slaap, maar dit is heel moeilijk vast te stellen door een patholoog aangezien er weinig of zelfs geen tekenen ervan te vinden zijn achteraf. Dus waarschijnlijk gebeurt het vaker dan gerapporteerd.

Ik realiseer dat ik veel geluk heb gehad dat ik niet alleen was.