Ik ben Marilyn, 39 jaar, samenwonend en heb 3 kinderen, 8,9 en 11 jaar. 5 jaar geleden werd ik voor het eerst geconfronteerd met epilepsie. Een congres van werk, gezellig avondje stappen met een dansje en een drankje. De volgende ochtend ging het mis. Disgnose epilepsie met de bijbehorende medicatie. Keppra, maar hiervan werd ik depressief en besloot daarom met de medicatie te stoppen. 5 jaar lang is dit goed gegaan, maar na een stressvolle periode in mijn leven keerde “mevrouwtje epilepsie” in maart ‘23 terug. Een groot insult, thuis, waar mijn kinderen mij vonden na een harde klap op de grond. Mijn partner was niet thuis en ik lag daar tot grote paniek van mijn kinderen. De oudste kon handelen, ambulance gebeld en hulp gehaald, wat ben ik trots op ze. Maar dit heeft een grote impact gehad op ons gezin. Veel onzekerheid, boosheid en schuldgevoel. Hoe kon ik ze dit aan doen?! We hebben gezamenlijk maar ook individueel een traject gevolgd bij de medische psychologie en dit heeft ons gezin alleen maar sterker gemaakt. Helaas ontkom ik nu niet aan medicatie en heb inmiddels ontdekt dat lamotrigine beter bij mij past. Mijn leven moet ik beter reguleren, want de vermoeidheid is er nog steeds. Rust nemen wanneer mijn lichaam dit aangeeft en keuzes maken voor mezelf, wat ik voorheen heel moeilijk vond, gaan me nu steeds beter af. En zo hoop ik dat mevrouwtje epilepsie niet meer bij ons op bezoek komt. “Resting is not laziness, it’s medicine!”