Het is een heel bizar verhaal. Op mijn 8e jaar wandelde ik naar school en werd onwel en ging op mijn rug liggen in het gras. Nieuwe klachten bleven weg.

Op mijn 24e ging het weer mis. Werd onwel op de motorfiets en kreeg een motorongeval. Kwam met de schrik vrij. Maar ik weigerde mij aan te passen. Kreeg steeds meer aanvallen en had alleen maar materiële schade.

Juist daardoor werd ik beter onderzocht en werd de oorzaak gevonden. In 2000 werd ik in het UMC Utrecht geopereerd. Een zeldzame tumor ter grootte van 2 vingers werd verwijderd.

Daarna was ik klachten vrij. Kon weer alles doen. Mijn behoefte om nog naar een neuroloog te gaan verwaterde. Op eigen initiatief stopte ik met de medicatie. Dat was niet zo handig om te doen. Maar juist dat redde mijn leven.

Kreeg weer een ongeval en werd met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar wilde een arts in opleiding een foto van mijn nek maken, om nekletsel uit te sluiten.

De foto werd gemaakt. Aan mijn nek mankeerde niets. Maar helemaal onder aan de rand van de foto zagen ze wel een klein vlekje. Werd doorverwezen naar een longarts.

Ook hij dacht dat het niets was. Maar het vlekje groeide. Het bleek om longkanker te gaan. (Heb nooit gerookt). Een deel van mijn long werd verwijderd. Er kwam niets terug. Ben nu genezen.

Zonder mijn epilepsie had ik nu niet meer geleefd. Ben waarschijnlijk een uniek geval. Elk geval is anders. Het volgende geldt echt niet voor iedereen. Maar ik heb 1 advies. Laat je als iemand met klachten niet in alles beperken.

Probeer te leven!