“Een gelukkig en waardevol leven leiden. Het kán!”

23 mei 2023

“Door mijn tonisch-clonische aanvallen heb ik veel hersenschuddingen gehad. Ik viel dan gewoon als een strijkplank op de grond. Na zo’n aanval dacht ik een dag later: ik kan wel weer aan het werk. Maar dat was eigenlijk te snel. Ik kwam mezelf steeds vaker tegen. Mijn werk als ergotherapeut in een revalidatiecentrum viel me steeds zwaarder. Na een tijd realiseerde ik me dat het zo niet verder kon.”   

In de zomer van 2021 heeft Karin zich definitief ziekgemeld. Het UWV vond echter dat ze best nog wat uren kon werken. Maar hierdoor ging ze steeds maar weer aan de gang en zo putte ze haar reserves volledig uit. "Vorig jaar had ik eindelijk een keuringsarts die mijn héle dossier had gelezen. Hij zei: ‘mevrouw Janssen, het UVW zit hier niet om u aan het werk te houden als dat niet kan’. Ik ben toen volledig afgekeurd. Er loopt nog wel een rechtszaak tegen het UWV. Want het bedrag dat ik nu krijg, is op basis van mijn laatstverdiende loon. Terwijl ik toen vanwege de epilepsie al veel minder werkte. Dat wil ik aangepast krijgen. De rechter heeft al tegen de uitkeringsinstantie gezegd dat ze fouten hebben gemaakt. Ben benieuwd hoe dit verder gaat.”   

Ze heeft de aanvallen sinds haar twaalfde. “Ik heb vanaf dat moment geprobeerd om plezier te hebben van de kleine dingen in het leven, omdat ik zoveel niet kon. Maar door de jaren heen was ik dat plezier maar vooral de regie over mijn eigen leven toch kwijtgeraakt. Na mijn definitieve ziekmelding dacht ik: tijd om aan de slag te gaan met mezelf. Zorgen dat het rustig blijft in mijn hoofd. Zorgen dat ik met stress overweg kan, dat er geen druk op me ligt. Als ergotherapeut heb ik vijfentwintig jaar met mensen gesproken over hoe ze de controle in hun leven weer terug konden krijgen. Maar het zelf ook gaan toepassen was toch een ander verhaal. Ze zeggen niet voor niets: therapeuten zijn de lastigste patiënten want die weten het allemaal zo goed.”