Hoi allemaal,
Mijn verhaal is het verhaal van zovelen tenminste dat hoop ik want leven met epilepsie is heel goed mogelijk.
Mijn verhaal begint toen ik ergens tussen 4 en 5 jaar oud was, ik fietste op mijn kleine fietsje en toen gebeurde eigenlijk wat zovaak gebeurde, ik viel met mijn fietsje op de grond gevolg, tanden door de lip en een geschaafde knie. Niets ergs, broek was nog heel en de knie en mijn lip genezen wel weer.
Simpel of toch niet? We schrijven 1973
Weken later kreeg ik last van uitvalsverschijnselen aan mijn rechter kant van mijn lichaam dus wij naar de huisarts, de huisarts herkende het direct en stuurde ons door naar het regionale ziekenhuis. In het ziekenhuis in Doetinchem (Achterhoek) herkende ze het ook meteen maar erkende ze ook meteen dat ze in dat ziekenhuis niets voor mij konden doen dus het volgende station was het academisch ziekenhuis Utrecht. De enige diagnose was er is iets met zijn hersenen waar wat wisten ze geen van alle.
Omdat ze een academisch wilde er van leren …. dus opereren met de prognose hoogstwaarschijnlijk overlijden maar zeker gehadicapt (lichamelijk en geestelijk)blijven.
Ik werd dus geopereerd waarbij een stuk van mijn hersenweefsel is weggehaald, het stuk was geinfecteerd door een bacterie die in mijn bloedbaan was gekomen ten gevolge van de val met mijn kleine fietsje. Na de operatie was het afwachten wie er gelijk zou kregen, de profs en de dokteren met hun prognoses of mijn eigenwijzigheid. Direct na de operatie stonden de profs en de doktoren met 1-0 voor omdat ik rechtzijdig geheel verlamd was en kon niet meer praten. Na 6 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis met de mededeling “we kunnen nu niets meer voor kleine Eric doen” en de eerste volgende controle na 3 maanden maar nog steeds rechtzijdig verlamd en praten ho maar.
Na 3 maanden van therapie aan huis met kiezelsteentjes als gewichten rende ik weer het ziekenhuis van Utrecht in, trap op naar de profs en doktoren om te zeggen dat ik gewonnen had. Maar nu, voor de korte termijn had ik gewonnen en de langer termijn wat de langer termijn zou brengen was onbekend dus probeer maar wat en we zien wel waar het schip strand. Ik werd wel op een medicatie gezet,

In middels was ik op de leeftijd gekomen dat ieder kind naar school moest, maar mijn rugzakje zat op de eerste schooldag al erg vol. Gewoon meedoen met alles maar het schip strandde nog steeds niet, ik blonk niet uit maar dat was te verwachten maar ik ben nergens blijven zitten.
We schrijven nu 1982, ik weet het nog goed in de ochtend 08:30h vlak voor een proefwerk boekhouden daar viel niet zo kleine Eric meer van zijn stoel, zijn eerste epileptische aanval ik ging 15 minuten out. De profs en doktoren zeiden “daar hebben we op gewacht”, de medicatie was niet meet voldoende dus ik werd opnieuw ingesteld op nieuwe soorten en hoeveelheden met opnieuw de mededeling we kijken wel waar het schip strand.
Ik had/heb grote hersenschade met daarbij epilepsie, niet zo verwondelijk want die hersen zenuwbanen zijn allemaal spontane verbindingen aangegaan en veroorzaken allemaal kortsluiting in mijn hersenpan. Ik ben nu met de juiste medicatie al jarenlang aanvalsvrij wat mij de ruimte geeft tot het maken van mijn eigen beslissingen

Nu het al jaren goed, ik ga alleen op vliegvakanties, woon alleen, rij auto, goede baan(maak medicijnen) na mijn studie Biochemie/ Biotechnologie en doe aan sporten waarvan de mensen die mijn achtergrond kennen “kun jij dat wel”??(volleybal, Triatlon en Duiken) Ja ik doe dat gewoon maar wel binnen de wetten en regels.
Ik ben nu 56 jaar en gebruik al 51 jaar medicijnen, ik mag nu wel zeggen dat ik gewonnen heb van de profs en doktoren maar ik heb wel 2 spijkers in de muur zitten. 1 spijker is voor mijn rijbewijs en de 2e spijker is voor mijn duikbrevet, mocht het toch nog een keer mis gaan hang ik mijn rijbewijs en mijn duikbrevet op aan de spijkers.

Ik ben niet eigenwijs, ik heb een sterke eigen mening

Groetjes,
Eric