In 2018 kwam ik te val en brak in mijn sleutelbeen, we zijn vervolgens naar de eerste hulp geweest waar ik 3 x over ben geweest, met kunnen we niks aan doen over 6 weken is het over. Naar 4 weken was ik het zat had ontzettend veel pijn en wilde een foto dat vrij snel kunnen regelen via de huisarts. Op de foto’s zagen ze dat het op 2 plekken gebroken was en dat het te lang geleden was om nog te opereren. Ze stuurde me naar huis en zeiden als het over een half jaar vol groeit is kunnen we een operatie in plannen.
Ik zat op dat moment al een jaar thuis met een gebroken teen en wist niet zo goed wat ik met me leven wilde, me oude baan als fietsenmaker wat ik al 10 jaar deed had ik al opgegeven.
Ben toen vertrokken naar India en heb daar een dj en producer opleiding gevolgd het plan was om een maand te blijven maar dat werden er 3 toen ik terug kwam begon de corona en werd de operatie weer uitgesteld.
Ben toen een versnelde opleiding gaan doen als persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen.
Toen de ergste corona pandemie voorbij was ben ik geopereerd aan me sleutel ben. paar weken opzoek geweest naar een ziekenhuis die het aan durfde wat ze vonden het een complexe operatie. Toch geluk bij Bergman kliniek bij een schouder specialist. Vervolgens heb ik me opleiding afgemaakt terug de enigste die er vertrouwen in had me vriend was ben ik naar 9 maanden geslaagd en afgestudeerd. Omdat weinig familie er vertrouwen in hadden ben ik lekker eigenwijs begonnen als zpp’er in de gehandicapte zorg. Ik werkte het meeste nachtendiensten zelfstandig zonder collega’s, ik werkte 3 á 4 nachten achter elkaar en kon iedereen met trots laten zien, zie je wel ik kan het wel.
Tot 6 juni vorig jaar ik heb een boshuisje in het bos op de veluwe waar ik samen met mijn poes woon, heerlijk in het bos en de rust, ik genoot daar ontzettend van.
Op de vrije dagen van mij vriend kwam hij altijd naar mij, ik was echt een bezig bijtje altijd aan het klussen of weer een hobby project zit zitten zat er niet bij.
Op 6 juni ging ik met de wasmand naar me buurvrouw om de was te doen, ik stapte naast de trap van de veranda en brak me onderbeen op 3 plekken.
Ik gilde het uit, ambulance gebeld maar die zeiden rij zelf maar naar het ziekenhuis zo gezegd zo gedaan.
In het ziekenhuis hadden ze me verkeerd in gegipst en me naar huis gestuurd er was pas de volgende dag plek voor een operatie. Die nacht erna trok ik het niet meer met de pijn en ben ik toch opgenomen de volgende dag om 08:00 zou ik geholpen worden. De volgende dag werd het steeds uitgesteld van 8 uur werd 11 uur van 3 uur werd het 6 uur om vervolgens te horen om 10 uur het gaat niet meer lukken vandaag. Ik mocht eindelijk wat eten maar alles wat ik ad kwam er weer uit.
De dag erna precies het zelfde verhaal uitstellen nuchter blijven en wel heel veel morfine maar als nog ontzettend veel pijn en spanning op dat moment ging het mis toen kreeg ik de eerste aanval van me leven me vriend was bij me die dacht ik raak haar kwijt, ze overleeft dit niet. Gelukkig kwam ik naar een minuut of 10 weer bij en zo volgen nog een paar aanvallen. De volgende dag werd ik eindelijk geopereerd en had een afspraak bij een neuroloog voor een eeg onderzoek en een mri scan van me hoofd uit beide kwam niks uit.

Ik mocht een paar dagen later naar huis verhuisde naar me vriend en begon te herstellen. Tot 6 december ging het goed ik kon weer wat stappen zetten en was weer in me huisje in het bos, ik had net een pakketje opgehaald en stap de auto uit loop naar binnen en begin me pakketje open te maken, ik kwam tot de helft. Van af dat moment weet ik niks meer tot ik denk ik een half uur later bij kwam en onder de eet tafel lag. Ik voelde meteen dat het helemaal mis was ik kon me armen niet meer optillen. Ik zag me telefoon liggen op het randje van de tafel met heel veel pijn een moeite heb ik hem kunnen pakken om mijn buurvrouw te bellen 20x gebeld maar ze nam niet op, ze zat piano te spellen. Ik heb er 3 kwartier over gegaan om op te kunnen staan en met me onder armen ondersteunde ik me schouder met tranen in me ogen naar haar toe gelopen, ik kwam binnen en zei we moeten nu naar het ziekenhuis, het is helemaal mis.

In het ziekenhuis aangekomen moesten we toch lang wachten, na een paar foto’s gemaakt te hebben wisten de artsen niet wat ze zagen. Ze hadden dit nog nooit gezien. Beide armen uit de kom, me bovenarm gebroken, me armkoppen zeg maar waren verbrijzelt en de pezen die je boven arm op zijn plek houden en je arm functie regelt waren compleet van het schouderblad los getrokken. Ze hebben toen mijn hoofd op een tafel gelegd en aan beide armen 15 kilo gehangen en dat moest ik een uur volhouden na 15 minuten weer een aanval en viel ik weer weg. Heb in totaal 2 weken in het ziekenhuis gelegen na de operatie samen met mijn vriend die deed alle zorg voor mij want ik had twee armen die ik niet mocht gebruiken.

De maand erna waren zwaar, pijnlijk, angstig (bang om alleen thuis te zijn), ik kreeg van de neuroloog kepra voorgeschreven. We zijn nu 5 maanden verder mijn rechter arm gaat redelijk maar nog lang niet zoals het hoort te zijn, afgelopen vrijdag weer geopereerd aan me linker arm daar waren toch weer pezen gescheurd.

Er is in een jaar zoveel veranderd, eng gewoon en had nog nooit van epilepsie gehoord. Me rijbewijs is ingenomen heb al maanden geen inkomen en kan niks zelfstandig maar ben onwijs blij dat ik nog leef en misschien word het nooit meer zoals het was maar ik ga er keihard voor knokken.

Vroeger dacht ik altijd dat geld belangrijk is maar nu weet ik als je lichaam er mee ophoudt dat je gezondheid en lieve mensen om je heen veeeeel belangrijker is. Ik heb tot nu toe geen aanval meer gehad maar ben er nog vaak bang voor, heb ook een doorverwijzing gevraagd naar een echt epileptische centrum.

De toekomst is nog onzeker de verwachtingen zijn dat mijn armen nooit meer helemaal zullen herstellen en ook niet dat ik me oude functie weer zou kunnen doen. Maar ik hou goede moed en ga me vast verder verdiepen en leren naar andere carrière mogelijkheden.