In maart 2020 werkte mijn lichaam opeens niet meer mee, ik was ernstig vermoeid, mijn conditie en mijn spieren werden ontzettend slecht. Daarnaast nog allerlei andere klachten. Ook kreeg ik rare momentjes waarbij ik niets kon, niet ademhiel en werd licht in mijn hoofd. Al snel ging ik naar de huisarts want ik voelde aan alles dat dit niet goed zat, er is van alles onderzocht maar er kwam niets geks uit… volgende onderzoeken dan maar. Uiteindelijk heb ik bijna alles laten onderzoeken, ik ben bijv naar een cardioloog geweest, naar een internist, kinderarts, sportarts noem het maar op. Ook niets te vinden. Ondertussen functioneerde mijn lichaam nog steeds niet zoals voorheen. Ik verloor langzaam meer mijn hoop, ik ben toch niet gek? Dat is wel iets van dokters zeiden, “je maakt jezelf ziek, je zit mentaal niet in orde” Mijn onderbuik gevoel zei dat er wel daadwerkelijk iets aan de hand was met mij. Mijn omgeving ging toen ook steeds meer denken dat het aan mijn voeding lag, dat ik niet genoeg bewoog. Ik kan ze dat ook niet kwalijk nemen, er is namelijk ondertussen nog niets opvallends gevonden. Na ruim 5 jaar las ik per toeval iets op internet, ik las de symptomen en wist het toen al zeker, dit is het. Na een mri en 2 eeg’s kreeg ik de diagnose, stille epilepsie. Eindelijk had ik niet alleen een naam voor mijn ziekte, maar ook erkenning voor hoe ik me jarenlang had gevoeld. Ik was niet gek, zie je nou wel. Ik zit nu sinds 2 maanden aan de medicatie, ik kan met volle vertrouwen zeggen, ik heb mij nog nooit zo goed & gezond gevoeld in de afgelopen 5 jaar. Mijn vermoeidheid is stukken minder, mijn spierkracht komt langzamerhand weer terug. Ik word langzamerhand weer de oude ik!