Op mijn 15e ben ik geopereerd. Om zodoende mij van mijn epilepsie te verhelpen. Door deze operatie heb ik Hemianopsie gekregen (half zicht) dit heeft mij gedurende de jaren best de nodige uitdagingen gegeven. Maar “gelukkig niet meer de epileptische insulten” tot afgelopen jaar, ik plots opeens last kreeg van wegrakingen. Zelf dacht ik en het thuisfront dat het kwam doordat, ik al een poos op mijn tenen liep in het ziekenhuis, waar ik als verpleegkundige te werk was. Het zal mij allemaal wel even te veel geworden zijn, tot het moment dat ik het weer kreeg en mijn vader erbij was. Die benoemde direct dit is zoals vroeger.

Waarna het balletje is gaan rollen, al snel kon ik terecht in het ziekenhuis waar een onderzoek werd gedaan. Ik weet nog goed dat ik op het bed lag en benoemde “ach het is gewoon even te veel werk en alles er omheen” zo had ik in mijn vroegere jaren ook nooit zichtbare uitslagen bij de onderzoeken, dus wij verwachtten er deze keer ook niks bij. Tot ik kort daarna een belletje kreeg dat het helaas toch weer raak was.

En ik tot op deze dag ook helaas nog niet stabiel hierin ben geworden. Ondertussen aan het 5e medicijn in de hoop dat deze het verschil zal maken. En anders zal er toch gekeken worden of het chirurgisch dan misschien weer te verhelpen is. Des ondanks alles ben ik nog steeds blij dat wij 12 jaar geleden wel de keuze hebben gemaakt er toen wat aan te laten doen. Het heeft mij wel een stuk van mijn zicht gekost. Maar als ik 12 jaar er vrij van kan zijn. Is dat toch iedere keer mooi mee genomen 🙂